Смағұлов Аният (1911-1943 жж.)
Мен отбасында жалғыз асыраушымын, майданға кетіп, әйелім мен 4 баламды қалдырдым. Басымды аспанға көтеріп, дұға етіп, отбасым туралы ойладым, бұл маған шайқаста күш берді...
Менің әкем, Смағұлов Аният 1911 жылы Қызылорда облысы, Арал ауданы, Мергенсай ауылында дүниеге келген. Соғысқа дейін отбасын құрып, балықшы болды,ауылдық мешітте жұмыс істеді. Анасының айтуынша, ол өте адал, әділ және дұрыс адам болған. 1942 жылы Арал АӘК жұмылдыру бойынша әскерге шақырылды. Сол қиын соғыс уақытында әкем 346-атқыштар дивизиясының 1164 атқыштар полкінде қызмет етті.
Әскерге шақырғанға дейін, үш ұлдан кейін көптен күткен қыз дүниеге келді. Бұл оның соңғы қуанышы болды… Өз хаттарының бірінде, мені үш жасқа дейін емшек сүтімен тамақтандыруын қатты сұрады.Ол мәңгілікке кеткен кезде мен бір жасқа толған жоқпын… Мен оны көрмедім, бірақ әрқашан қатты мақтандым! Жыл сайын, 9 мамыр жақындаған сайын, мен ерекше қобалжумен, көзімнің жасымен оны еске аламын...
Әкем 1943 жылы қаңтар айында Ростов облысының Белая Калитва қ. жақын жердегі шайқаста ерлікпен қаза тапты. Сол жерде, шайқасорындарында әкем Белая Калитва қ.революция Балуандарының алаңы бауырлас қабірінде жерленген.
«Я был единственным кормильцем в семье, уходя на фронт я оставил жену и 4-х детей. Поднимая голову к небу, я молился и думал о родных, это придавало мне силы в сражениях», - писал в своих письмах Смагулов Аният.
Мой отец, Смагулов Аният родился в 1911 году в селе Мергенсай Аральского района Кзыл-Ординской области. До войны создал семью, был рыбаком, работал в сельской мечети. Со слов матери, он был очень честным, справедливым и правильным человеком. Незадолго до его призыва, после трех сыновей родилась долгожданная дочь, мое рождение было последней радостью.
В 1942 году моего отца призвали на фронт Аральским РВК. Смагулов Аният служил в 1164 стрелковом полку 346 стрелковой дивизии.
Отец героически погиб в январе 1943 года в ожесточенных боях вблизи города Белая Калитва Ростовской области РСФСР. Захоронен в Братской могиле, на площади Борцов Революции в городе Белая Калитва.
Мне не было и года, когда он ушел навсегда, я так и не увидела его, но всегда им гордилась!
Автор: Калампыр Смагулова, дочь ветерана